Planeet

Vorige week maakten wetenschappers bekend, dat er een nieuwe planeet ontdekt is. De naam : Kepler22-b, (of zoiets). Mooie naam. Ik vind het beter dan Aarde. Ik vind Aarde een beetje stom klinken, maar aan de andere kant wel passend bij z’n bewoners. De bewoners aarden hier blijkbaar goed, want de meesten schijnen gelukkig te zijn, ondanks het feit dat een ieder om moet kunnen gaan met ziekte, dood en andere ongemakken.

Stel je voor dat er leven is op Kepler 22-B. Het zou mogelijk kunnen zijn, want de gemiddelde temperatuur is er blijkbaar ruim 20 graden. Ook is er meer ruimte, want de planeet is 2,4x groter dan de Aarde. Eigenlijk is de fut er hier wel een beetje uit, maar helaas, we kunnen niet verhuizen, want Kepler is 600 lichtjaren ver weg. Dat wil zeggen, dat we 600 jaar onderweg zouden zijn, om er te komen, mits we met de snelheid van het licht zouden kunnen reizen en dat kunnen we niet. Het is dubbel onmogelijk, want 600 jaar kunnen we ook niet worden. Al die ontdekkingen leiden alleen maar tot nog meer frustraties, zoveel is zeker.

Ik moet er maar niet teveel over nadenken, dat het er wellicht beter is dan hier en dat dood en andere ellende daar niet bestaan. Een paradijs op Kepler 22B, zou het dan genoemd worden. Kerst vieren op Kepler22B, maar geen Jezus, geen geloof, kortom, geen flauwekul, gewoon fijn genieten op Kepler, zo ver weg.

Waarom is het niet wat dichterbij ? Al die onzinnige samenstellingen in het Heelal ook ! Elke nieuwe ontdekking wijst je er alleen maar op, hoe hopeloos onbelangrijk en klein alles hier is en hoe weinig we kunnen doen.

Ik ga een klein stukkie lopen en ik hoop dat jullie ook maar gewoon doorgaan, zolang dat mogelijk is. Sterkte ook met die vervloekte kerst en dat het maar weer snel voorbij mag zijn.

25 jaar geleden

Ooit ging ik met een sporttas, het was 1987, naar Athene om als eerste Nederlander, deel te nemen aan de Spartathlon. Ik was alleen, ik had geen begeleidingsteam. Ik had geen trainer, geen masseur, geen voedingsdeskundigen, mijn bloed werd niet gecontroleerd. Ik dacht dat ik wel veel zou moeten trainen voor zo’n lange afstand, dus trainde ik veel. Ik had een volledige baan in de gezondheidszorg, inclusief onregelmatige diensten.

Toen ik daar in Athene de grote lopers en winnaars ontmoette, vonden ze, dat in deze speciale loop het goed zou zijn om geen begeleidende teams toe te staan. Ik was het met ze eens. Ten eerste omdat dat eerlijker is, ten tweede omdat de koerier het ooit ook zonder een begeleidingsteam deed. Tja, een beetje in de geest van de oudheid dus.

Het afgelopen weekend moest ik met weemoed terugdenken aan die tijd. Het leek puurder toen. De wegen waren nog niet allemaal geasfalteerd, vele kilometers bestonden uit “track”, zoals ooit lang geleden. Maar ja, jullie weten dat ik een onverbeterlijke romanticus ben en regelmatig met m’n hoofd in het verleden blijf hangen.

Toch had ik een voorgevoel, dat het met Jan Albert mis zou gaan. Zo geregiseerd, zo niets aan het toeval overlatend, dat het toeval wel toe moest slaan uit onverwachte hoek, zoals dat nou eenmaal gaat met toeval. Hij had er niet op gerekend, het had hem verbaasd. Veel heeft Jan Albert inmiddels aangetoond, veel heeft hij bewezen, geweldige resultaten heeft hij neergezet. Hij heeft nu ook bewezen, dat een mens geen machine is.

operatie

Diederik, mijn gewaardeerde collega, heeft me min of meer gedwongen om vlak voor m’n operatie, morgenochtend, m’n laatste stukkie te schrijven. Ik ben er namelijk van overtuigd, dat ik het niet overleef, aangezien er zeer vele fatale medische missers, jaarlijks te noteren zijn.

We hebben gegeten bij “de Ark”, ons stamcafe-restaurant. Diederik betaalde en ook dat is een slecht voorteken ! Eus, de kok, heeft de meest geweldige biefstuk gemaakt, want ook hij begon te twijfelen, of ik het wel zou overleven, net als Ruud, de beste barkeeper of gastheer (bovendien Ajaxied), die er is. Ze hebben geprobeerd me op te beuren, maar dat is niet gelukt. We zijn, als een soort afscheid, op de foto gegaan.

Alle mensen, waar ik geen persoonlijk contact mee heb wil ik groeten en bedanken voor hun positieve reacties. Iedereen mag op m’n begrafenis komen, (behalve m’n zuster, uiteraard) want ik heb samen met Eus vanavond besloten, dat het toch maar begraven wordt. Cremeren is uiteindelijk wel wat erg abrupt en snel. M’n zoon zoekt de muziek uit, want hij heeft net zo’n goede smaak als ik. O ja, geen bloemen, die zie ik toch niet, hoewel ik natuurlijk ook de muziek niet hoor, maar je moet toch wat en muziek is goedkoper. Toespraken mogen, maar die hoor ik uiteraard ook niet, maar ook die zijn niet echt duur.

Ja mensen, het gaat snel in het leven, voor je het weet is het voorbij. Leven jullie lekker door en denk zo nu en dan even aan me. Liefs ron

nieuws

Dit is voor de weinigen die ooit op dit weblog keken.  Na zo’n lange tijd nix geschreven te hebben kijkt er ws. niemand meer naar. Nou ja, ik wilde toch even zeggen, dat er van al m’n grootse plannen voor 2011 niet veel terecht gaat komen. Van m’n danig op de proef gestelde knieen gaf de rechterknie het eind november op, toen ik er weer helemaal “doorheen”ging.

Ik ging naar een orthopeed, er was een goeie in Beverwijk, vertelde Kees Rootjes, m’n fysio, me. Deze man zag er geen gat meer in om me te opereren en raadde me aan een mountain-bike te kopen om nog wat aan m’n conditie te doen. Dit alles vertelde hij op de quasi-ongeinteresseerde wijze die we gewend zijn van de zogenaamd deskundige specialisten.

Toch al geen vrolijke jongen, werd ik een nog minder vrolijke jongen (oude man). Ik had helemaal geen behoefte meer om er iets over te zeggen, laat staan om er iets over op te schrijven. Jullie begrijpen mij. Ach, jullie zijn toch niet met zovelen, maar evengoed wilde ik e.e.a uitleggen.

Ik loop of liever gezegd “jog”nu weer een uurtje met moeite en op eieren.

Ik liet ’t ‘r toch niet bij zitten en maakte een afspraak met de door mij zeer gewaardeerde dr. Willems in Amsterdam, de man die mij al meerdere malen geopereerd had. Ik heb hem zowat gesmeekt het nog een keer te proberen met die verdomde knie. Ja hoor, hij gaat nog een poging wagen. Goddank, een strohalm waar alleen een dwaas als ik zich aan vasthoudt.

“Er zijn goede vooruitzichten”, zei de pessimist. Ik zag onlangs een vroegere collega, net zo’n hopeloze romanticus als ik. Hij liep ook in de duinen, hij gaat ook moeilijk, net als ik, maar hij gaat. Ik geloof in goede voortekenen omdat ik er zo weinig zie. Ik hou jullie op de hoogte.

ps. m’n boek loopt voor geen meter, net als ik. (hadden jullie anders verwacht?)

 

Nieuw jaar

Nog 5 weken en dan worden de dagen al weer langer, dan hebben we de kortste dag weer gehad. Ja, je moet je ergens aan vasthouden.

Ik heb me via Martien Baars ingeschreven voor de 120km van Texel. Het wordt een hele klus om binnen die 13uur- limiet te blijven en in de einduitslag te komen. Ik had begrepen, dat de 120 ook al bijna vol is. Ongelooflijk! Texel trekt enorm voor de ultra-lopers. De 60 was al veel eerder vol namelijk.

Vooralsnog loop ik uiterst behoedzaam, vanwege de pijn in m’n knieen, zoveel mogelijk op de “chi-manier”, die me via Marion een beetje aangeleerd wordt. Maar, ik ga zo verdomde langzaam en ben bang, dat de 60km lopers me lachend en honend in zullen halen, die 2e paasdag van het nieuwe jaar. Ik doe wel een muts op en een zonnebril.

En natuurlijk maar eens wat meer gaan lopen en de pijn negeren. Ik denk aan m’n vader die me ooit vertelde, dat je 2 soorten ziektes hebt. Een waar nix aan te doen is en een die vanzelf voorbij gaat. Tom Hendriks, die aan  meerdere 6 daagsen meedeed, heeft een vergelijkbare theorie: Je loopt er door heen of het wordt alleen maar erger en dan moet je er wat aan doen. Ik probeer er door heen te lopen, want ik word zo moe van wachten in ziekenhuizen en dat gedoe met operaties en revalidatie. Ik moet er niet meer aan denken !

Vorig jaar heb ik een tia gekregen en ik zou vlg. de artsen m’n hele leven medicijnen moeten slikken, waaronder bloedvatverwijders. Daar werd ik zo moe van, ik kon amper m’n armen of benen optillen. Ik ben er mee gestopt en voel me al wat beter en denk niet aan de eventuele gevolgen. Nu weer wat kilometers maken en dan de 120 van Texel . Als ik het binnen die 13 uur red (ws als laatste binnenkomend), schrijf ik me in voor de Spartathlon van het nieuwe jaar. Dan hoop ik hem, net als Rune Larsson een paar jaar geleden,  binnen de 36 uur uit te lopen. Het is een beetje vroeg, maar dat zijn alvast mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar, als die vervloekte feestdagen voorbij zijn en de dagen weer langer worden.

Bestellingen

Hoewel ik begrepen had van Carel, dat er wel degelijk gekeken wordt op de website en er bestellingen binnenkomen, vind ik dat de mensen die boeken kopen van Mulisch, mijn boek maar moeten kopen, aangezien hij er toch niets meer aan heeft, nu ie dood is. We wachten af verder. Een ding is zeker, ik ga na m’n dood niet op een boot de Amstel over, ook al zou ik beroemd zijn, wat ik natuurlijk nooit word. Allemaal ceremonie, allemaal flauwekul. Velen zullen zich komende zaterdag belangrijk voelen, dat is zeker. De hele “grachtengordel”, zal een stukje Mulisch meepikken. Harrie zou het fantastisch gevonden hebben, maar ja, hij zal er niets meer van merken. O, ja, en de Kosmos kan niet lezen.

nog niet helemaal

Sorry mensen, enige vertraging geloof ik….wie weet morgen wellicht grron

website

Beste mensen ! Tis niet te geloven, maar ik krijg een eigen website. Ik zou zeggen: Kijk er eens op. Vriend Carel heeft het verzorgd en ik ben zelf ook benieuwd hoe het geworden is. Vanaf vandaag dus ! www.ronteunisse.nl. Nou ja, ik heb t even gemeld, wie weet vinden jullie het wat. Ik hoop het van harte…

Ergernissen

Ik heb nogal wat ergernissen. Het is jullie bekend ? O !

Toch wil ik jullie vragen om je niet teveel persoonlijk aangesproken te voelen over de volgende ergernissen als het jou wellicht betreft. Ik ben het maar en wie ben ik ?

Vrouwen met die gruwelijke grote onhandige bakfietsachtige gevaartes, waar ze zonder uitzondering eigenlijk niet mee om kunnen gaan. Dankzij de andere weggebruikers hebben ze niet elke dag een ongeluk (samen met de kinderen die er in zitten). De vrouwen behoren tot het soort :Kijk mij eens” een leuke moeder zijn moeder”.

Amsterdam is opgebroken, het hele land is opgebroken. Nergens kun je meer door . Overal moet je omrijden of word je omgeleid. Zandhopen waar je overheen moet ploeteren. Vaststaan, wachten. Overal zijn de rioleringen ineens aan vervanging toe, worden wegen her-ingericht, zelfs in de meest lullige dorpen of plaatsen (zoals Castricum, om maar wat te noemen)

Die smerige herrie-scootertjes waar grote baby- jongens met afgezakte luiers opzitten om lawaai te maken en te ergeren. Vroeger werd er neergekeken op scooters, dat weet ik nog wel, maar tegenwoordig zijn ze nogal “in ” geloof ik. Ik weet het. Eigenlijk is al dat gedrag, imponeringsgedrag en te vergelijken met de apenrots. Het gaat erom de vrouwtjes te lokken uiteraard, dus maak maar zoveel mogelijk herrie.

Debiele televisie. (bijna alles dus)

Schreeuwerige kinderen (bijna allemaal dus)

Slappe vaders en moeders (Bijna allemaal dus)

Wordt vervolgd…….

pensioen

Collega Diederik is veel te zwaar. Maar liefst 110kg. Vorig jaar brak hij z’n been op verschillende plaatsen, na een avondje lekker eten en drinken. Hij stapte s’nachts op een scheef stoepje bij z’n voordeur. Diezelfde week kreeg ik een tia (voorlopertje van een hersenbloeding). Uiteindelijk bleek dat ik erfelijk belast was met hoge bloeddruk en een veel te hoog cholesterolgehalte.

Ik zocht Diederik op in het ziekenhuis, waar ik hem buiten in de rookhoek in dichte rookwalmen kon onderscheiden, vooral vanwege z’n postuur. Nog steeds in het gips. Hij moest afvallen en stoppen met roken en minder drinken uiteraard. Maar ja, hij vroeg zich af wat al dat geloop van mij nou eigenlijk voor zin had gehad, aangezien ik nu een tia had gekregen en misschien nog wel eerder dood zou gaan dan hij. Hij zei me dat met de satanische glimlach om z’n mond, die ik van hem gewend was.

Ja, hij had gelijk, het was maar zeer de vraag wie wie zou overleven. We weten het nog  niet, want we zijn er nog steeds allebei. Vanmorgen vertelde hij me, dat hij zich er nu al op kon verheugen, dat, als hij tijdens mijn uitvaart zou gaan spreken, ik eindelijk een keer niks terug zou zeggen. Nou om eerlijk te zijn kan ik me er ook erg op verheugen dat hij niks meer terug zal zeggen als ik tijdens zijn uitvaart zal spreken. 

Het zal er om gaan spannen. We takelen in hetzelfde gestage tempo behoorlijk af, de laatste 2 jaar. Jammer is het dat geen van beiden de overwinning zal kunnen claimen, omdat het “ik heb gewonnen”, door de ander niet meer gehoord zal kunnen worden. Verdomde jammer !

Hij gaat door met roken, teveel eten, teveel drinken en ik ga door met lopen (me voortslepen langs de wegen en paden). Beiden zijn we half geknakt, vermoeid, maar nog steeds niet gebroken, op weg naar het pensioen. We werken al 35 jaar in de zorg en we kennen elkaar al 35 jaar. Gaan we dat pensioen halen ? We hebben al afgesproken dat als we het halen, hij gaat beginnen met lopen en ik met roken, zuipen en nog meer eten. Die afspraak staat. O ja en hij betaalt m’n vliegreis als ik de Spartathlon volgend jaar uitloop. Hij is er namelijk van overtuigd, dat me dat toch niet meer lukt.