Te laat

Is het niet opvallend en tegelijk uiterst treurig, dat je de mooiste woorden nooit zult horen, de mooiste bloemen nooit zult zien ? Zij worden namelijk gegeven als de persoon in kwestie zelf niet meer aanwezig is, dat wil zeggen, na z’n dood. De dode ligt opgebaard en kan niet meer horen. Hij is er nog wel, maar eigenlijk ook weer niet. In ieder geval hoort of ziet hij niets meer.

Het lijkt mij zinvol, de uitvaart en de daarbij behorende mooie boeketten en nog mooiere woorden alvast te regelen als de persoon ze nog zelf kan zien en horen. Ja, dat zou wat zijn, een uitvaart bij vol verstand en volle gezondheid.

Het klinkt allemaal nogal vreemd, maar is het niet nog vreemder, dat we bijna nooit mooie woorden over onszelf horen en nooit een bloemetje krijgen, laat staan een duur boeket of krans.

Eigenlijk wil ik zeggen: Geef eens een bloemetje, belangrijker nog, zeg eens iets positiefs tegen een ander, voordat het te laat is en hij je niet meer kan horen. Zo jammer, dat je nooit iets moois gezegd hebt en nu, als hij daar ligt en het niet meer kan ontvangen, zeg je het eigenlijk alleen nog in de ruimte, tegen wat andere buitenstaanders en een beetje tegen jezelf.

Tsjonge, wat een gehandicapte soort zijn we toch. En het is helemaal niet moeilijk, het is zo gedaan, t kost niets, in ieder geval minder dan dat veel te dure grafboeket, dat daar eenzaam in de regen ligt, als de teraardebestelling achter de rug is en iedereen al weer in de aula de uitvaartcake wegspoelt met koffie.