Ontkennen

Het valt me op, dat als je eens iets tegen iemand te vertellen hebt, dat die persoon niet zo leuk vindt, er bijna altijd iets komt van “Ja, maar, jij”, of “Nee hoor, dat is niet zo”. Met andere woorden, afweer is de eerste reactie. Praktisch nooit hoor je iets anders, iets van begrip, iets van :”Ik zal er eens over nadenken en dan kom ik er op terug”.

Ik reed in de stad op m’n fiets en op de smalle rijweg liep een soort gezin, wat losse vrouwen, wat losse kinderen. Niet opletten natuurlijk ! Ik bel en iemand loopt bijna onder m’n fiets en zegt, dat ik, ja, ik, op moet letten ! Zou je ze niet naar een opvoedingsgesticht sturen ? Zou je ze niet, zou je ze niet…Geen excuses natuurlijk, nee stel je voor. Nooit excuses.

Ik hoorde laatst van iemand, dat een grote hond in een parkje, z’n kleine kind omver wierp, door tegen hem aan te botsen. Hij protesteerde tegen de hondenbezitter, die vervolgens vroeg waarom hij z’n kind daar los liet lopen. U denkt natuurlijk, dat dit een grapje is. Nee hoor, het is echt zo gebeurd.

Machteloze woede maakt zich van me meester, machteloos inderdaad, want wat kun je doen tegen de massale overmacht van de ontelbare aantallen hersenloze, zich in niets van insecten onderscheidende mensachtigen ?

Stukkie lopen ? Nou, dat moet dan maar, er zit niet veel anders op en je moet toch wat. De wereld is gebouwd op volslagen gekte en met een dunne huid heb je daar meer last van natuurlijk. Zintuigen uitschakelen, oogkleppen op, oordoppen in, blindemannetje spelen en thuis goeie muziek aanzetten, een sigaar, koppie koffie en een borrel.