Maandag

Maandag is voor mij een dag met een apart gevoel. Stil s’morgens in de stad, m’n koffietentje ook stil. Maar dat is het niet, nee, in het grijze verleden liep ik  vanaf Bloemendaal naar huis in Castricum via de sluizen van IJmuiden. Knip,die toen al op Texel woonde gaf maandag nog altijd les op z’n oude school en liep ook precies om half 4 vanaf Castricum, via het duin naar Wijk aan Zee. In Wijk aan Zee ontmoetten we elkaar altijd en liepen dan luid pratend, richting Castricum terug. Vaak gingen we met een omweg en over zessen kwamen we bij mn huis, waar m’n vrouw zich afvroeg waar we bleven, want het eten was allang klaar. Natuurlijk at Jan mee, altijd, en hij sliep  die maandagavond op de bank, ook altijd. En we kletsten regelmatig uren en als het nacht was kwam m’n vrouw dan naar beneden om te vragen of we nou niet eens uitgepraat waren en of het wat stiller mocht, al dat geklets.

 Dirk Jan Roeleven vroeg me laatst voor de documentaire die hij maakt over Jan, waar die gesprekken dan over gingen, maar ik wist het niet goed meer, veel vergeten denk ik. Vele plannen hadden we. Dat en dat moest nog gebeuren, die loop misschien, en we zouden gauw eens daarheen gaan. Meestal kwam er nix van. Maar toch, we spraken er in ieder geval over.

Dat doe ik nog steeds, plannen maken, dat ik nog ooit misschien ergens iets ga lopen. De Spartathlon volgend jaar in 35u55min ? Ik ga binnenkort Rune Larsson mailen, of hij nog de moed heeft het ook te proberen. Enige jaren geleden heeft hij m nog uitgelopen. Toen een journalist hem vroeg waarom hij zo langzaam was geworden,( hij had het iets onder de 36uur gelopen), antwoordde Rune dat hij niet sneller had gekund.

Rune heeft de Spartathlon 3 keer gewonnen (en vele malen uitgelopen) en heeft de Atlantische Oceaan overgeroeid en Amerika van west naar oost gelopen, alleen en een buggy met z’n spullen voortduwend. Ik bedoel, het is nogal wat, maar ja, je bent net zo goed als je laatste prestatie blijkbaar.

M’n zoon zegt, dat ik het niet meer moet proberen, want anders krijg je hetzelfde als met die Rolling Stones, het ziet er niet meer uit en het klinkt al 40 jaar hetzelfde. Hij heeft gelijk, maar toch. Zou Henk Noor meewillen, als ik ga?( Wat ik waarschijnlijk niet doe).

Ontkennen

Het valt me op, dat als je eens iets tegen iemand te vertellen hebt, dat die persoon niet zo leuk vindt, er bijna altijd iets komt van “Ja, maar, jij”, of “Nee hoor, dat is niet zo”. Met andere woorden, afweer is de eerste reactie. Praktisch nooit hoor je iets anders, iets van begrip, iets van :”Ik zal er eens over nadenken en dan kom ik er op terug”.

Ik reed in de stad op m’n fiets en op de smalle rijweg liep een soort gezin, wat losse vrouwen, wat losse kinderen. Niet opletten natuurlijk ! Ik bel en iemand loopt bijna onder m’n fiets en zegt, dat ik, ja, ik, op moet letten ! Zou je ze niet naar een opvoedingsgesticht sturen ? Zou je ze niet, zou je ze niet…Geen excuses natuurlijk, nee stel je voor. Nooit excuses.

Ik hoorde laatst van iemand, dat een grote hond in een parkje, z’n kleine kind omver wierp, door tegen hem aan te botsen. Hij protesteerde tegen de hondenbezitter, die vervolgens vroeg waarom hij z’n kind daar los liet lopen. U denkt natuurlijk, dat dit een grapje is. Nee hoor, het is echt zo gebeurd.

Machteloze woede maakt zich van me meester, machteloos inderdaad, want wat kun je doen tegen de massale overmacht van de ontelbare aantallen hersenloze, zich in niets van insecten onderscheidende mensachtigen ?

Stukkie lopen ? Nou, dat moet dan maar, er zit niet veel anders op en je moet toch wat. De wereld is gebouwd op volslagen gekte en met een dunne huid heb je daar meer last van natuurlijk. Zintuigen uitschakelen, oogkleppen op, oordoppen in, blindemannetje spelen en thuis goeie muziek aanzetten, een sigaar, koppie koffie en een borrel.

Spartathlon

Jan Albert Lantink heeft een geweldige prestatie geleverd in de Spartathlon met een fantastische tijd. Ik denk dat ie tot het uiterste is gegaan om te winnen. dat is niet gelukt, maar deze prestatie is groots. Jannet is als eerste Nederlandse vrouw lopend in Sparta aangekomen. Gefeliciteerd ook, een pracht prestatie. Ik vind het oprecht jammer voor de andere Nederlanders dat ze het niet gered hebben. Uit mijn tijd kan ik me herinneren, dat vele Griekse mensen dan altijd tegen me zeiden :”Next year”. Misschien staan de hoofden van de uitstappers daar nu niet naar, maar over een tijdje wellicht wel. sterkte in ieder geval.

Eenvoud

Mooi woord : Eenvoud. Daar hou ik van, van eenvoud. Heb een hekel aan mensen, die gewichtig doen. Jullie kennen dat wel, mensen die interessante woorden gebruiken. Als ik iets schrijf en ik ken voor een bepaalde betekenis twee woorden, bv vilein of boosaardig, dan zal ik het meest eenvoudige woord, in dit geval boosaardig kiezen. Ten eerste is boosaardig pas echt boosaardig en ten tweede is vilein in mijn ogen aanstellerig. Ik zeg niet, dat je het niet kunt gebruiken, maar als iemand vilein zegt, zegt dat volgens mij, dat ie wil laten blijken dat ie een interessant woord kent. De uitzondering is Kees Kooman, want die heeft in mijn boek dat woord gebruikt en dan mag het natuurlijk.

Het is een kunst om de zaken zo eenvoudig mogelijk te brengen. Ik heb dat altijd geprobeerd.Niet dat ik oppervlakkigheid nastreef,want ik heb vroeger ook altijd in m’n columns geprobeerd om de mensen iets mee te geven om over na te denken.

In m’n stukkies heb ik bv regelmatig gepoogd om het ultralopen begrijpelijker te maken en de kloof die bestaat tussen “tot de marathon” en daarboven, dus de “ultra” te verkleinen. Immers, iedereen heeft z’n specialisme, iedereen heeft een bepaalde afstand waarin hij het beste is. Ook dat laatste is volgens mij een eenvoudige waarheid. De kunst is voor ieder persoon om erachter te komen wat die afstand is. En daarom zeg ik altijd: Probeer eens een afstand boven de Marathon! Wie weet bevalt het.

Ooit kwam ik er achter, dat ik nooit meer sneller op de Marathon zou worden. Met dat houterige lichaam vond ik het al heel wat dat ik 2u31 had gered. Ik voelde gewoon, dat er niet meer in zat en begreep, dat er een Schiphol-loop was, nl 61km om de Haarlemmermeer. Daaraan deed ik het jaar na die 2u31 mee en ik voelde me minder kapot na afloop. Hoe dat kan ? Ik kon langzamer lopen, dat was het geheim. Zo eenvoudig is het.

Ithaca

Hoeveel zouden er zijn ? Eilanden. Een eiland moet niet te groot zijn,want, ten eerste, heb je dan geen overzicht meer en ten tweede heb je dan ook niet het gevoel dat het een eiland is. Texel is wel goed, de Waddeneilanden sowieso. Je moet in een dag om het eiland heen kunnen lopen. Het liefste heb ik tegenwoordig Rottumeroog. Daar loop je zo omheen, maar daar kun je niet komen.

Nee, het meest ideale eiland, waar ik geweest ben, is Ithaca. Het eiland van Odysseus, de man, die volgens de verhalen van Homerus, na de Trojaanse oorlog, vele jaren over de zee moest zwerven, voordat hij weer op z’n geboorte-eiland kon aankomen. Ik ben er in 2004 een dag geweest met m’n zoon. We hebben gezocht naar het paleis van Odysseus, maar we hebben het niet gevonden. Het zou ook raar zijn om het zomaar te vinden, terwijl vele archeologen al ontelbare jaren ernaar op zoek zijn.

Dat heb je met romantici, ze zoeken altijd naar zaken, die niet te vinden zijn. Zouden ze het vinden, dan was het ook weer niet voldoende en zouden ze weer op zoek moeten naar iets anders.

Ithaca heeft een baai, wit zand en kiezels, omzoomd door groen en heuvels, waar vandaan Odysseus vertrokken zou zijn naar Troje. Als je de baai ziet, geloof je het zo maar.

Ithaca is klein en heeft de ideale afmetingen. Zoals gezegd kun je het belopen. Het is groen, het heeft stille dorpjes, met oude mannetjes onder oeroude bomen. Uitzichten, bergen en de meest blauwe zee, die je je maar kunt voorstellen. Ik zou er kunnen wonen, als ik niet het eeuwige verlangen zou hebben om alle andere eilanden te willen zien, in de buurt en overal en als ik niet zou weten dat ik Amsterdam zou gaan missen en de koffie in “de Jaren”, om maar wat te noemen.

Toch, het regent, het is zondag, de straten in Nederland zijn somber. Ithaca is ver weg, maar ik weet dat de zon er schijnt. Ik zou zo graag moeiteloos de heuvels in het groen op lopen, naar het uitzicht over de eindeloze blauwe zee.

Spartathlon

Volgende week wordt de Spartathlon gelopen. Het is dit jaar precies 2500 jaar geleden dat de koerier van Athene naar Sparta liep. Het is geen legende, zoals bij de marathon, maar een historisch feit. de geschiedschrijver Herodotus schreef, dat een koerier vanuit Athene vertrok en de dag daarna in Sparta aankwam.

Een ding weet ik zeker en dat is, dat ik vrijdag over een week geen rustig moment zal hebben. Ik beleef de loop, of ik er nou bij ben of niet, ik ben er de hele dag en nacht en volgende dag mee bezig. Als de Spartathlon je eenmaal in de greep heeft, laat ie je nooit meer los. dat weten de lopers, die meededen en misschien leeft het ook bij de lopers die hem nog ooit graag willen lopen en dat zijn er meer dan we denken.

36uur mag je er over doen, maar het probleem is, dat er meerdere zgn eliminatieposten onderweg zijn, die je voor een bepaalde tijd moet bereiken, dus de voortdurende stress van de tijdslimiet is ook een factor waar je rekening mee moet houden.

Het weer schijnt volgende week mild te zijn, dwz niet te warm, dus dat is een geluk voor de starters, die het de laatste jaren treffen met het weer. Het is erg belangrijk, of het nou 25 of 35 graden is, dat maakt nogal verschil.

Snelheid is minder belangrijk, relatief trage lopers presteren beter dan verwacht mag worden vanwege hun prestaties op kortere ultra’s. Ik zeg altijd maar, dat het meer voortgaan, overleven is dan hardlopen, de echte ultra’s weten wat ik bedoel.

Het blijft voor mij een droom de race nog ooit een keer uit te lopen, nadat ik de laatste twee edities waar ik aan meedeed op moest geven. Ik zag dat Seppo Leinonen uit Finland op de startlijst stond en die is exact zo oud als ik, met net zoveel loopjaren (ruim 40 dus). Zou het kunnen ? Moet ik nog gaan trainen met dat oude lijf ? Het is te overwegen. Ik weet dat meerderen dat doen, dat overwegen. Gaan we of gaan we niet ? We komen er op terug.

Te laat

Is het niet opvallend en tegelijk uiterst treurig, dat je de mooiste woorden nooit zult horen, de mooiste bloemen nooit zult zien ? Zij worden namelijk gegeven als de persoon in kwestie zelf niet meer aanwezig is, dat wil zeggen, na z’n dood. De dode ligt opgebaard en kan niet meer horen. Hij is er nog wel, maar eigenlijk ook weer niet. In ieder geval hoort of ziet hij niets meer.

Het lijkt mij zinvol, de uitvaart en de daarbij behorende mooie boeketten en nog mooiere woorden alvast te regelen als de persoon ze nog zelf kan zien en horen. Ja, dat zou wat zijn, een uitvaart bij vol verstand en volle gezondheid.

Het klinkt allemaal nogal vreemd, maar is het niet nog vreemder, dat we bijna nooit mooie woorden over onszelf horen en nooit een bloemetje krijgen, laat staan een duur boeket of krans.

Eigenlijk wil ik zeggen: Geef eens een bloemetje, belangrijker nog, zeg eens iets positiefs tegen een ander, voordat het te laat is en hij je niet meer kan horen. Zo jammer, dat je nooit iets moois gezegd hebt en nu, als hij daar ligt en het niet meer kan ontvangen, zeg je het eigenlijk alleen nog in de ruimte, tegen wat andere buitenstaanders en een beetje tegen jezelf.

Tsjonge, wat een gehandicapte soort zijn we toch. En het is helemaal niet moeilijk, het is zo gedaan, t kost niets, in ieder geval minder dan dat veel te dure grafboeket, dat daar eenzaam in de regen ligt, als de teraardebestelling achter de rug is en iedereen al weer in de aula de uitvaartcake wegspoelt met koffie.

Henk Noor

Henk Noor was er ook en dat deed me meer goed, dan ik hem heb gezegd. Hij was altijd een held van me. Toen ik in 1985 m’n 1e 100km liep haalde ik Henk vlak voor het einde in. Ik was daar verbaasd over, omdat hij voor mijn gevoel onbereikbaar was, immers heeft hij niet ooit de 100 in 7 uur gelopen ? Daar word je nu nog makkelijk Nederlands kampioen mee.

Ik blijf Henk beschouwen als een oude strijdmakker en ik vind het geweldig dat ie nog steeds loopt (in dit geval deed hij aan de 50km mee). Ik hoop van harte, dat we ooit nog eens samen zullen starten in een of andere ultra. Texel volgend jaar ?

presentatie

De presentatie van mijn boek was in Winschoten op 10 september jl. Helaas was ik op van de zenuwen en het leek wel alsof ik een wedstrijd moest lopen.

Ik had een speech in m’n hoofd, maar daar kwam weer nix van terecht natuurlijk. M’n kinderen en mn vriendin waren er ook en daar werd ik nog nerveuzer van eigenlijk. Gelukkig maakten de toespraken van Carel en Jaap veel goed. Ik wil iedereen bedanken die er was

Istanbul

Er wonen zo’n 19 miljoen mensen, en die zijn allemaal tegelijk op straat. Opgeschoten jeugd bestaat er niet, want de straatschoffies tillen dozen of duwen steekkarretjes de nauwe straatjes omhoog, de hele dag door. Ze zullen ’s avonds te moe zijn om de straatcoach te woord te staan. Straatcoach? Zullen ze het woord kennen daar in Istanbul? Ik denk het niet. Iedereen werkt zich daar de hele dag te pletter, maar de meesten zijn desondanks bijzonder vriendelijk. Wonderlijk.

Lopers, ik heb ze nauwelijks gezien daar. Ik denk dat ze te moe zijn om na het harde werken ook nog wat te joggen. Veel dikke mensen heb ik er trouwens niet gezien. Wel heel veel mensen die altijd bezig zijn. Langs de Bosporus braken talloze boten ontelbare aantallen auto’s en mensen uit; boten die tevens grote zwarte giftige rookwolken uitbraken. Ja, ja en wij hebben containers waar we bont glas en gewoon glas kunnen scheiden en daar ben ik erg blij mee, ik voel me daar een stuk prettiger bij.

Tussen de giftige dampen roosteren mensen van alles en nog wat: maïskolven, vissen, vlees. Eet smakelijk! Wij rijden 80km p/u op de randwegen van de grote steden, vanwege het fijnstof en de herrie. Heerlijk! De wereld gaat naar de verdoemenis, maar Nederland gelukkig niet en dat is een hele opluchting voor me.

Ik heb weinig gehandicapten gezien in Istanbul, wellicht hebben ze dan toch een betere god dan wij, maar onze god heeft voor de gehandicapten wel veel betere voorzieningen, want die heb ik daar niet gezien. Hoe een gehandicapte een stoep op of af moet komen is mij een raadsel. Scootmobiels? Ik heb ze niet gezien daar. Blijkbaar dus niet nodig, want er zijn minder gehandicapten. Zouden ze eerder dood gaan of zo? Hoe zit het trouwens met de uitkeringen daar? Ik heb geen idee eigenlijk.

Ik ga m’n boek uitgeven in het Turks, want dan weten de mensen daar dat wij ook nog best in staat zijn om te lopen en hard te werken en dat we moeten ploeteren voor onze boterham, althans, dat ik dat gedaan heb, tenminste, als je dat lopen optelt bij m’n werk.